پشت بوم محل خوبیه واسه زندگی فقط عیبش اینه که یا از اینور پشت بوم میفتیم ی از اونور
یا انقدر با محبتیم که خودمونو کباب میکنیم یااینقدر تنگ نظریم که واسه این که دست کسی را
نگیریم ،میکنم جیبمون میگیم اینجا سرده.هرکسی باید خودش عاقل باشه .از اونهایی که
بهمون محبت میکنند سو استفاده نکنیم.وگرنه راه محبت برای همیشه بسته میشه.
بحث تکراری وبی نتیجه.یکی می‌آید ومی‌گوید ومی‌رود.بعد چند جلسه ،تعدادی پوسترجدید وتابلوهای جدید لطفا حجاب اسلامی را رعایت کنید.بعد شاهد رنگها ونقشهای جدیدآرایش درچهره های دختران وزنان هستیم.وعجیب تر اینکه چهره های مسن هم تازگیها گوی رقابت را از دختران وزنان جوان تر ربوده اند.هزاران تحقیق وپژوهش ومقاله و(که اغلب رونویسی هستند واز یک کتاب سرچشمه گرفته اند)دراینترنت دیده می شود.کافیست لغت حجاب را جستجوکنید.اما تابه حال کسی نشده که با خود ساعتی فکر کند وببیند چگونه میتوان در این مورد عمل کرد وسپس مقاله ای از خودش بنویسد.چه اشکالی دارد که هرچه فکر میکنیم به روی کاغذ بیاوریم.وبعد همه را جمع بندی کنیم وبه نتیجه منطقی برسیم.امشب در شبکه خبر خ زهره الهیان با مجری در برنامه دو نیم ساعت بحث خوب وسوال برانگیزی داشتند ومن خوشم آمد بخصوص از سوالهای آقای مجری.وبعد هم خودم به فکر فرو رفتم که به عنوان یک انسان در این زمینه چه موضعی دارم.واقعا نظر خودم در مورد حجاب چیست؟وبعد خاطرات تلخ وشیرینم در مورد حجاب به یادم آمد ومتوجه چند موضوع شدم.
اول اینکه چادری بودن من در درجه اول اجباری بوده و از سه سالگی چادر به سر کرده ام.
دوم اینکه اینترنت وماهواره کمترین نقش را در زمینه منحرف کردن من نداشته.حداقل این حرف را در مورد خودم با اطمینان می گویم.من شخصا حجاب را قبول دارم وحاضر نیستم تار مویم را مردی ببیند ولی از چادر بدم می اید ولی با اینحال زمانی چادرم از سرم می افتد که مشغول کاری باشم که چادر دست وپاگیرم باشد.مثلا سرکار.
سوم اینکه تاکنون از هیچ پوستر تابلو پیام ویا جمله امر به معروفی منقلب نشده ام.احساس میکنم تاکنون موردی از این قبیل قلب مرا تسخیر نکرده واثرگذار نبوده.(به همین دلیل خودم به دنبال جمله یا هنری برای این موضوع بوده ام).
گمان میکنم رسالت افرادی که فلسفه حجاب برایشان درونی شده باشد بسیار مهم است.یعنی نه تنها باید به فکر امر به معروف ونهی از منکر باشند بلکه میباست راههای نو وزیبائی را برای اینکر بیابند.به دور از کینه توزی ومنفی بافی.به طور مثال دو تا فامیل که باهم از لحاظ روابط فامیلی یا دوستی خصومتی دارند نباید این مساله را با آن درهم بیامیزند وروابط را تیره تر کنند.
اصلا دیگر وقت آن نیست که نصیحت های نابخردانه بکنیم یا باهم سر حجاب واین چیزها بحثهای بی سرانجام بکنیم.این چیزها باید درونی باشد ویا دورنی بشود.نکته ای که به ذهنم میرسد صدا وسیماست.ساخت فیلمهای سطح بالا با سوژه های جدید وجذاب وکاربرد ریزترین هدفهای تربیتی در ان است.یا کاربرد جدید بولوتوث با هدفهای نهفته تربیتی.نه مستقیم.گاهی اوقات یک حرف زیرکانه وجذاب وبه موقع از صدها صفحه حدیث وروایت وتحقیق عملی تراست.
ای کاش هرکسی که این مطلب را میخواند به من کمک کند ونظر گرنبهایش را عنوان کند تا استفاده کنیم.
از بچه های شهرستانه
صبح ساعت ۷.۳۵در شبکه فرهنگ حرف میزنه
از تفکراتش میگه بعضی حرفاش ستاره داره ولی در کل خوبه
نگاهش ساده ست
ولی طنزه به معنای اصلی طنز
داشتم با خودم فکر میکردم چگونه میتوانیم زندگی را سخت نگیریم.
با اینکه همه این جمله (سخت میگیرد جهان بر مردمان سخت گیر )را می دانیم بازهم وقتی خودمان در موقعیتی خاص قرار میگیریم برخلاف آن عمل میکنیم.وبه آن گیر سه پیچ میدهیم.
بیشتر عروس خانمها برای جشن عقد ویا عروسی خود آنقدر سخت گیری می کنند وداماد بیچاره را اینطرف ونطرف می فرستند که واقعا خسته می شود.چندین بار تا حالا دامادانی را دیده ام که شب عروسی خود گریه کرده اند.خیلی از عروسیها را نیز بررسی کرده ام.بلاخره یک جای کار لنگیده وخراب شده.90درصد عروسها تا مدتها از مواردی که در شب عروسی خراب شده نالیده اند.اما برای هیچ کس درس عبرت نمیشود.وهمه همین راه را طی میکنند.باخودم فکر کردم اگر همه جوانان برای مراسم مهم ازدواج خود با آرامش برنامه ریزی کنند وسخت نگیرند ،برنامه هایشان به خوبی طی میشود وجای ناراحتی باقی نمیماند.مثلا از بین تعداد کارهای جالبی که برای شب عروسی در نظر گرفته اند چند تا راانتخاب کنند وهمان ها را به خوبی برگزار کنند.هرطور حساب کنیم جشن چند ساعت بیشتر نیست ونمیتوان این همه برنامه را همان شب اجرا کرد.بلاخره یکی یا دوتا ناقص می ماند.یکم فکر کنیم ببینیم کدام برنامه ها برای شب عروسیمون بیشتر از همه مهمه.همان را انتخاب کنیم وخوب انجام دهیم.
ای کاش افکارم رهایم میکردند...........................